Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/70

zamknąć furtkę, poczuł gwałtowne pchnięcie i straszliwy ryk rozdarł powietrze.
 — Na ratunek! — zawołał Hobson. — Do mnie! Na wołanie to nadbiegła Paulina Barnett i całą siłą przytrzymywała drzwi z porucznikiem.
 Ale okrutna bestja, opierając się całem olbrzymiem cielskiem o drzwi domu, nie dopuściła do zawarcia drzwi.
 Kobieta wyrwała z za pasa Hobsona jeden z pistoletów i oczekiwała spokojnie na ukazanie się paszczy zwierzęcia.
 Zaledwie wysunął się łeb niedźwiedzia, Paulina wpakowała kulę w otwartą paszczę napastnika i z westchnieniem ulgi ujrzała padającego z rykiem potwora.
 Drzwi zamknięto, ciało zaś sierżanta przeniesiono do dużej sali i ułożono przy piecu.
 Ale ostatnie węgle już zagasały, jakżeż ożywić zmarzniętego?
 — Pójdę! pójdę przynieść drzewa! — zawołał Raë.
 — Tak pójdziemy razem, — odezwał się przy nim głos jego żony.
 — Nie, moi przyjaciele! — zawołał Hobson. — Nie unikniecie zmarznięcia lub śmierci od niedźwiedzi! Palmy wszystko, co może być spalone!
 I wtedy ci nieszczęśliwi, napół zmarznięci rzucili się do rąbania stołów, ław i stolików.
 Chwila jeszcze, a piec w kuchni i w dużej sali rozlewał wokoło blaski i ciepłe powiewy płomieni.
 Temperatura w pokoju zmieniła się natychmiast i zaczęto cucić sierżanta.
 Rozcierano mu ciało wódką i flanelą, wlano do ust