Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/81

 — Omyliliśmy się, panie Tomaszu Black, — oto wszystko, — rzekł spokojnym tonem porucznik.
 — Oto wszystko! — krzyknął astronom, którego irytował spokój, z jakim przemawiał Hobson.
 — Dowiodę panu, — odezwał się porucznik, — że nie tylko ja byłem winien, pan zawiniłeś podobnie.
 Wszak po naszem tutaj przybyciu, pan, jako astronom zmierzyłeś stopnie równoleżnika, określiłeś położenie Bathursta.
 — Ale jakże? w jaki sposób mogłem się omylić? — zawołał szarpiąc się za włosy uczony. — Narzędzia moje miernicze w porządku, ja sam nie jestem ślepcem... Co to znaczy?
 — Panie Tomaszu Black, — odpowiedział na jego wykrzyki Hobson, — ani ty ani ja nie jesteśmy niczemu winni.
 Posłuchajcie mnie, — zwrócił się do Pauliny Barnett, sierżanta i Magdaleny, — ale proszę ani słówka nikomu o tem, co powiem — nie mówić... To wielka tajemnica, która musi być ukryta, ze względu na spokój tych ludzi.
 Gdyśmy przybyli w te strony przed rokiem, przylądek Bathurst znajdował się tam, gdzie być powinien, teraz zaś jest o wiele dalej, z powodu, że został oderwany. Wyspa ta, na której jesteśmy, jest wyspą lodową.
 Trzęsienie ziemi oderwało ją od gruntu i teraz posuwa się z biegiem wód...
 — Dokąd? — zapytał sierżant.
 — Tam, dokąd się Bogu podoba!
 Wszyscy stanęli w zdumieniu, ciszę przerwała Paulina Barnett.