Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/86

 Raptem zerwała się straszliwa wichura i rozłączyła ich gwałtownie, rzucając obu na dwie różne strony.
 — Sierżancie! sierżancie! — zawołał z całej siły Hobson.
 — Jestem tutaj! — odpowiedział spokojnie sierżant.
 Zaczęli ku sobie pełznąć, gdyż iść było niepodobieństwem, wreszcie dotarłszy do siebie, przywiązali się do swych pasów sznurem i w ten sposób szli nierozłączni, wreszcie wykopali jamę i zagłębili się w nią zmęczeni i rozbici nad miarę.
 Było wtedy wpół do dwunastej w nocy. Siedzieli bez słowa, przytuleni do siebie, a wokoło nich padały jodły i brzozy, drżała ziemia.
 Wtem o wpół do trzeciej rano sierżant wykrzyknął:
 — Widziałem!
 — Co takiego?
 — Ogień!
 — Ogień?
 — Tak!... tam... w tej stronie.
 I wskazał ręką na południo-zachód. Czyżby się mylił? Lecz nie! Hobson, spojrzawszy w tym kierunku ujrzał słabe światełko.
 — Tak! mój sierżancie! widzę ogień! — ziemia jest blisko!
 — A może to światło z okrętu? — zauważył sierżant.
 — Okręt na morzu podczas tak szalonego huraganu! To niemożliwe! Mówię ci, że to ląd, i to bardzo blisko, o mil kilka zaledwie!
 — A więc dajmy sygnał!
 Zapalili ognisko z gałęzi i czekali, czy odpowie im