Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/92

kawałki poszarpanej odzieży, składającej się ze skór foki i futer.
 — Chodźmy, chodźmy! — powtarzała Paulina Barnett, której serce uderzało gwałtownie.
 Magdalena postępowała wciąż za nią. Przylądek Eskimosów był już o pięćset kroków.
 Weszły obie na wierzchołek i nie zobaczyły nikogo.
 Ale ślady prowadziły ku morzu...
 Paulina Barnett skierowała się na prawo i w chwili, gdy dosięgała wybrzeża, zatrzymała ją Magdalena.
 — Zatrzymaj się! — zawołała.
 — Nie, Magdaleno! nie! — krzyknęła podróżniczka, — pójdę!
 — Zatrzymaj się i spojrzyj! — odrzekła Magdalena, zatrzymując swą towarzyszkę.
 O pięćdziesiąt kroków od przylądka stała biała, olbrzymiej wielkości masa i poruszała się, wydając głośne ryki.
 Byłto niedźwiedź podbiegunowy, niepospolitej wielkości. Dwie kobiety stały nieporuszone, przyglądając mu się z nieopisaną trwogą.
 Olbrzymie zwierzę chodziło wkółko, okrążając coś w rodzaju dużego pakietu ze skór leżącego na śniegu.
 Podniósł potem ów pakiet do góry, napowrót rzucił na śnieg i powąchał.
 Pakiet ten można było wziąść za nieruchome ciało morsa.
 Paulina Barnet i Magdalena nie wiedziały co o tem myśleć, gdy naraz opadł kaptur, pokrywający głowę i wysunęły się z mniemanego pakietu długie ciemnej barwy włosy kobiece.