Strona:Juliusz Verne - Wyspa błądząca.djvu/95

ręce poruszyły się słabo, i zanim jeszcze oczy zdołały się otworzyć, wyszeptała te słowa:
 — Pani Paulina! Pani Paulina!
 Podróżniczka zdumiała, słysząc swe imię wymówione w takich okolicznościach.
 — Żyje! żyć będzie! — zawołała uradowana Magdalena, która uczuła pod swą ręką ożywiające się ciało.
 — Nieszczęśliwe dziecko! — szeptała Paulina, ze wzruszeniem. — Moje imię wymawia w chwili tak strasznej, może w chwili śmierci!
 Ale Kalumah nie umarła. Otworzyły się oczy, wzrok był jeszcze błędny, nieświadomy, jakby nieprzytomny, ale padł odrazu na podróżniczkę.
 Eskimoska poznała dobrą panią, imię jej padło raz jeszcze z jej ust pobladłych, a ręka znalazła się w dłoni wzruszonej Pauliny Barnett.
 Starania kobiet odniosły pożądamy skutek.
 Kalumah, której wycieńczenie pochodziło nietylko ze znużenia i mrozu, lecz i z głodu, zaczęła przychodzić do zupełnej przytomności.
 Od czterdziestu ośmiu godzin młoda dziewczyna nie jadła zupełnie, kilka kawałków zimnej zwierzyny i trochę wódki przywróciły jej siły, i, w godzinę potem Kalumah mogła ruszyć w drogę ze swemi wybawicielkami.
 Podczas tej godziny wypoczynku Eskimoska dziękowała za uratowanie jej od śmierci, poczem opowiedziała całą swą historję..
 Nie mogła żyć bez dobrej pani, porzuciła Eskimosów i poszła szukać Europejczyków.
 Nie przypadek więc, lecz tęsknota rzuciła ją na pół martwą nad brzeg lodowej wyspy!