Strona:Juljusz Verne-Czarne Indje.djvu/054

 — Masz rację Henryku. Dawniej, gdym miał lat dwadzieścia, schodziłem tu jednym tchem. Dalej, w drogę!
 Ale właśnie, gdy schodzić mieli z przystanku, usłyszeli głos, oddalony jeszcze w głębi szybu. Głos ten przybliżał się i stawał się coraz bardziej wyraźnym.
 — Któż to idzie? — zapytał inżynier, wstrzymując Henryka.
 — Nie umiałbym panu na to odpowiedzieć, odrzekł młody górnik.
 — Czy to nie twój stary ojciec?
 — Nie, panie Starr, to nie on.
 — Może jaki sąsiad?...
 — Nie mamy sąsiadów w głębi kopalni rzekł Henryk. — Jesteśmy sami, zupełnie sami.
 — Mniejsza z tem, przepuśćmy tego intruza, schodzący winni ustępować wchodzącym.
 Zatrzymali się obydwaj.
 Głos wzmagał się i rozlegał teraz w całej pełni, jak gdyby go unosiło echo akustyczne, niebawem słowa szkockiej piosenki doszły wyraźnie do uszu młodego górnika.
 — To „pieśń jeziora” — zawołał Henryk. — Dziwiłbym się bardzo, gdyby ją kto inny śpiewał niż Jakób Ryan.