Strona:Juljusz Verne-Czarne Indje.djvu/057

 — Dziękuję ci, Jakóbie, ale to niepodobna.
 — Dla czego niepodobna?
 — Wizyta pana Starr może się przedłużyć, a ja go muszę odprowadzić do Callander.
 — Ależ Henryku, święto doroczne Irvine wypada dopiero za dni osiem; do tego czasu i wizyta pana Starr będzie skończona zapewne, a wtedy nic cię już nie zatrzyma tutaj.
 — To prawda Henryku — wtrącił James Starr. — Trzeba skorzystać z zaproszenia twego kolegi.
 — A więc dobrze Jakóbie — rzekł Henryk — za tydzień spotkamy się w Irvine.
 — Za tydzień! Pamiętaj. Bądź zdrów Henryku. Do usług pańskich, panie Starr. Bardzo się cieszę, żem pana zobaczył. Będę mógł opowiadzieć o panu moim znajomym. Nikt nie zapomniał pana inżyniera.
 — I ja nie zapomniałem nikogo — rzekł James Starr.
 — Dziękuję panu w imieniu wszystkich — odparł Jakób Ryan.
 — Bądź zdrów Jakóbie — rzekł Henryk, ściskając po raz ostatni rękę swego kolegi.
 Jakób Ryan znikł niebawem, wychodząc ze szybu, i słychać było tylko odgłos jego piosenki.
 W kwadrans potem James Starr i Henryk