Strona:Juljusz Verne-Czarne Indje.djvu/060

się pan na mojem ramieniu, i nie obawiaj niczego.
 — Bądź spokojnym Henryku!
 Obaj przyspieszyli kroku, ale Henryk często odwracał się po za siebie, kierując blask lampki w głębie galerji.
 — Czy prędko dojdziemy? — zapytał inżynier.
 — Za jakie dziesięć minut.
 — Dobrze!
 — Ale — szeptał Henryk — to jednak bardzo dziwne. Po raz pierwszy spotyka mnie coś podobnego. Ten kamień właśnie musiał spaść wtedy, gdyśmy przechodzili.
 — Ależ Henryku, to tylko przypadek.
 — Przypadek! — odrzekł młody człowiek, wstrząsając głową... — Tak... przypadek... zapewne.
 Henryk wstrzymał się nagle i nadsłuchiwać zaczął.
 — Cóż tam Henryku? — zapytał inżynier.
 — Zdawało mi się, że ktoś za nami idzie — odparł młody górnik, nadsłuchując uważnie, a potem dodał:
 — Nie omyliłem się. Oprzyj się pan na mojem ramieniu panie Starr, tak, jak na lasce.
 — Tęga podpora z ciebie, mój Henryku — rzekł James.