Strona:Juljusz Verne-Czarne Indje.djvu/140

 Podczas zamiany tych słów, wydawano nowe okrzyki. Ale niepodobna ich było słyszeć wśród tej niepogody. Załoga okrętu nie miała już najmniejszej szansy ocalenia.
 — Dla czegóż pędzą w tę stronę? — zawołał rybak.
 — Może chcą się tylko odbić? — rzekł drugi.
 — Czyż kapitan nie widział latarni naszych? — zapytał Jakób Ryan.
 — Chyba, że nie — odrzekł jeden z rybaków — chyba, że został oszukany przez jakiś pozorny....
 Jeszcze nie dokończył zdania, gdy Jakób Ryan wydał straszliwy okrzyk. Niewiadomo, czy go usłyszano z okrętu; w każdym razie za późno było, aby się ten mógł cofnąć z linji, o którą miał się niechybnie rozbić, a która bielała wśród nocy.
 Ale i jakób Ryan nie wydał okrzyku w tym celu. Stał obrócony plecami do morza. Towarzysze jego patrzyli również na punkt, znajdujący się o pół mili od brzegu.
 Był to zamek Dundonald.
 Długi jasny płomień widniał u szczytu starej wieżycy i kręcił się na wszystkie strony pod wpływem wichru.