Strona:Juljusz Verne-Czarne Indje.djvu/210

ryku, trzeba tam żyć, ażeby zrozumieć, co ja czuję, a czego wyrazić nie mogę!
 — I nie bałaś się, Nello, gdyś tam sama była?
 — Henryku — odrzekło dziewczę ze drżeniem — właśnie gdy sama byłam, to się nigdy nie bałam.
 Głos Nelli lekko zadrżał, gdy te słowa wymawiała, pomimo to Henryk chciał ją jeszcze badać i rzekł:
 — Ale można było zabłądzić w tych galerjach, Nello. Czyż się tego nie bałaś?
 — Nie, Henryku, znałam oddawna wszystkie zakątki nowej kopalni!
 — Czyś nigdy z niej nie wychodziła?
 — Tak.... czasami — odrzekło dziewczę, ociągając się trochę, czasami przychodziłam do dawnej kopalni Aberfoyle.
 — Musiałaś więc znać stary folwark?
 — Folwark.... tak.... ale tylko zdaleka tych, co go zamieszkiwali!
 — To był mój ojciec i moja matka — odrzekł Henryk — to ja byłem! Nigdyśmy nie chcieli opuścić naszego domostwa!
 — Możeby to lepiej dla was było! — szepnęło dziewczę.
 — Dlaczegóż, Nello? Czyż to nie nasz upór zdołał odkryć nowy pokład? A to odkrycie,