Strona:Juljusz Verne-Czarne Indje.djvu/217

ny ani o mnie, ani o innych. Ale otóż drabina się porusza, muszę schodzić i...
 — Czekaj, Jakóbie — odrzekł Henryk, wstrzymując towarzysza, który już jedną nogą zeszedł na ruchomą drabinę.
 — Henryku! bój się Boga — zawołał Jakób ze śmiechem — czy chcesz mnie rozćwiartować!
 — Słuchaj uważnie Jakóbie — rzekł Henryk — bo ja zupełnie serjo mówię.
 — Słucham więc do następnego poruszenia, ale nie dłużej!
 — Jakóbie — rzekł Henryk — nie taję się z tem, że kocham Nellę. Pragnę się z nią ożenić.
 — A więc?
 — Ale taką, jaką jest dzisiaj, nie mógłbym zaślubić.
 — Co to znaczy Henryku?
 — To znaczy, że Nella nigdy nie wyszła z tych podziemi, gdzie się prawdopodobnie urodziła. Nie wie, i nie zna nic po za kopalnią. Wszystkiego się musi uczyć oczami, a może i sercem. Kto wie, jakie będą jej myśli, gdy ją nowe opanują wrażenia! Niema w niej jeszcze nic ziemskiego i, zdaje mi się, że byłoby nikczemnem zmuszać ją do jakiegokolwiek postanowienia, zanim pozna inne życie niż w kopalni. Pojmujesz mnie Jakóbie?