Strona:Juljusz Verne-Czarne Indje.djvu/232

wiedziałem o tym talencie twoim. Pyszne robisz porównania!
 — A może nie trafne, panie Starr? Patrzcie państwo, jak gwiazdy gasną przy blasku wschodzącego księżyca. Mówię więc, że spadają na tacę!
 — Tak jest — rzekł inżynier — blask księżyca gasi jasność gwiazd szóstego rzędu i dlatego nikną one po jego drodze.
 — Jakież to piękne! — powtarzała Nella, która pochłaniała wszystko wzrokiem. Ale zdawało mi się, że księżyc powinien być okrągły.
 — Jest okrągły w pełni — odpowiedział James Starr — czyli, gdy stoi na przeciwnej stronie od słońca. Ale dzisiaj, księżyc wchodzi w ostatnią swoją kwadrę i już mu brak kawałka, zamiast srebrnej tacy Jakóba, mamy raczej miseczkę do golenia!
 — Pfe! panie Starr, jakież niegodne porównanie. Chciałem właśnie zaintonować kilka śpiewek na cześć księżyca:

 Gwiazdo nocy, która w sercach
 Koisz ...

 Ale nie! Teraz to niepodobna! Niepoetyczna miseczka przerwała mi natchnienie!