Strona:Juljusz Verne-Czarne Indje.djvu/257

 Henryk w tej chwili ujął rękę dziewczyny. Spojrzał na nią wzruszony i rzekł:
 — Nello, kochana moja Nello, niebawem wrócimy do naszej ciemnej siedziby! Czy nie będziesz żałowała tego, co widziałaś przez te kilka godzin, spędzonych pod światłem słonecznem?
 — Nie, Henryku — rzekło dziewczę. Rozkoszą będą, dla mnie te wspomnienia, ale z radością powrócę z tobą do naszej kochanej kopalni.
 — Nello — zapytał wtedy Henryk, który usiłował zapanować nad wzruszeniem swoim — Nello, czy chcesz, żeby węzeł święty połączył nas przed Bogiem i przed ludźmi? Czy przyjmiesz mnie za męża?
 — Tak, Henryku — odrzekła Nella, patrząc nań swemi czystemi oczyma — chcę tego, jeżeli wierzysz, że ci wystarczę w życiu...
 Nella jeszcze nie dokończyła zdania, które zawierało całą przyszłość Henryka, gdy nastąpiło niewytłomaczone zjawisko.
 Rob Roy, znajdujący się jeszcze o pół mili od brzegu doznał mocnego wstrząśnienia. Przód jego uderzył o dno jeziora, a maszyna, pomimo, wysiłków, wyciągnąć go zeń nie mogła.
 Powodem wypadku było to, że w części wschodniej jezioro Katrine osuszyło się nagle i jakby ogromna szpara otwarła się w jego