Strona:Juljusz Verne-Czarne Indje.djvu/271

zdziwienia ani trwogi. Nella ze swej strony czuwała na drugimi i uspokajała się dopiero, gdy wszystkich kochanych widziała w koło siebie. Wieczorem, gdy Henryk powracał, nie mogła się powstrzymać od okrzyku radości, co mało licowało z jej zwykłą skrytą naturą. Po przespanej nocy przyglądała się wszystkim. Niepokój ją ogarniał na nowo z chwilą rozpoczęcia robót.
 Henryk pragnął dla jej spokoju, by ślub się już odbył. Zdawało mu się, że wobec tego faktu, złoczyńca musiałby broń złożyć i Nella, byłaby bezpieczną, zostawszy jego żonę. Z równąż niecierpliwością James Starr i Szymonowie oczekiwali dnia ślubu. Liczono dnie i godziny.
 Wszyscy byli pod wrażeniem smutnych przeczuć. Nieprzyjaciela, którego nie wiedziano gdzie ująć i gdzie zwalczyć, musiało obchodzić widocznie wszystko, co się Nelly tyczyło. Akt uroczysty połączenia Henryka z Nellą mógł być powodem nowego zamachu.
 Pewnego dnia, na tydzień przed uroczystością weselną, Nella, parta może jakim smutnem przeczuciem, wyszła z domostwa, chcąc obejrzeć poblizkie okolice.
 Zaledwie jednak próg przestąpiła, wydała okrzyk trwogi.