Strona:Juljusz Verne-Czarne Indje.djvu/296

 Starzec sam znał istnienie tych czeluści i otworzył je nagle, czem wywołał huk donośny, który usłyszano w kaplicy.
 James Starr i kilku górników, opuściwszy spiesznie kaplicę, biegło w stronę brzegów.
 — Wychodźcie z kopalni! wychodźcie z kopalni! — krzyknął inżynier, który, zrozumiawszy ogrom niebezpieczeństwa, rzucił ten okrzyk trwogi u wejścia do kaplicy.
 — Gaz! gaz wybuchający! — powtarzał starzec, popychając łódkę na szerszą wodę jeziora.
 Henryk pociągnął rodziców i narzeczoną i spiesznie opuścili kaplicę.
 — Wychodźcie! wychodźcie z kopalni — wołał James Starr.
 Zapóźno było uciekać!
 Stary Silfax stał gotów do spełnienia swej groźby, aby przeszkodzić połączeniu Nelly z Henrykiem, nie wahał się zagrzebać całą ludność Coal-city pod gruzami kopalni.
 Ponad jego głową krążył potworny harfang o białych piórach, czarno nakrapianych.
 Naraz człowiek jakiś rzucił się do wody i zaczął szybko płynąć w stronę łódki.
 Był to Jakób Ryan.
 Zamierzał obezwładnić szaleńca, zanim ten zdoła uskutecznić dzieło zniszczenia.