Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/031

zastanowić, nawet człowiekowi najobojętniejszemu w świecie. Co też powie Conseil?
 — Conseil! — krzyknąłem poraz trzeci.
 Conseil wszedł.
 — Czy to mnie wołają? — zapytał.
 — Tak mój chłopcze. Przygotuj wszystko do podróży. Za dwie godziny pojedziemy.
 — Jak im się podoba. — spokojnie odpowiedział Conseil.
 — Nie mamy ani chwili do stracenia. Zapakuj w moją walizę wszystkie moje przybory podróżne, suknie, koszule, obuwie i t. d. — ale co najwięcej i jaknajprędzej.
 — A zbiory jego! — zauważył Conseil.
 — Później się niemi zajmiemy.
 — Jakto! a archiothery i hyracothery, oreodonsy, cheropotamy i inne wasze szkielety i kadłuby?
 — Pozostaną w hotelu.
 — A babiroussa żywa!
 — Żywić ją tu będą, przez czas naszej nieobecności. Zresztą wydam rozporządzenia, aby nam do Francyi wysłano całą naszą menażeryę.
 — Więc nie powrócimy do Paryża! — zapytał Conseil.
 — I owszem… tak… tak… — odpowiedziałem wykręcając się — ale musimy trochę zboczyć z drogi.
 — Jak im się podoba.
 — Oh! to będzie drobnostka! trochę zboczymy z drogi, nic więcej! — pojedziemy na fregacie Abraham Lincoln.
 — Jak im będzie najwygodniej. — spokojnie odpowiedział Conseil.