Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/199

w r. 1606 przez Quirosa, a w 1768 rozpoznanych przez Bongainville’a — którym Cook nadał w roku 1773 dzisiejszą nazwę. Gromada ta składa się głównie z dziewięciu dużych wysp, i zalega studwudziesto milową przestrzeń od północo-północo-zachodu, ku południo-południo-wschodowi, pomiędzy 15 a 2 stop. szerokości południowej, i 164 a 168 stop. długości. Przeszliśmy dość blisko wyspy Aurou; wyspa, ta gdym się przyglądał jej o południu, wydala mi się jakby jednym zielonym lasem, nad którym górował wyniosły cypel.
 Był to dzień Bożego Narodzenia, i Ned-Land zdawał się serdecznie tęsknić za obchodem „Christmas,“ prawdziwem świętem rodzinnem, do którego protestanci tak bardzo są zapaleni.
 Od ośmiu dni nie widziałem kapitana Nemo; 27 zrana zjawił się w dużym salonie z tą samą zawsze miną człowieka, który dopiero przed pięciu minutami cię opuścił. Zajęty byłem wyszukiwaniem na mapie drogi Nautilusa. Kapitan zbliżył się, położył w jednem miejscu palec na mapie, i wyrzekł jeden tylko wyraz:
 — Vanikoro.
 Byłto wyraz czarodziejski. Nazwisko wysepek, przy których zginęły okręta La Perouse’a.
 — Nautilus płynie do Vanikoro? — zapytałem.
 — Tak — panie profesorze — odpowiedział kapitan.
 — Będę mógł zwiedzić te wyspy, wsławione rozbiciem Bussoli i Astrolaba?
 — I owszem, panie profesorze, jeżeli zechcesz.
 — Kiedyż będziemy w Vanikoro?
 — Jesteśmy już.
 — Wybiegłem na platformę; kapitan Nemo szedł za mną. Puściłem ztąd badawczy wzrok po horyzoncie.