Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/218

rzenia wielkie. Poszukiwania zabrały nam dosyć czasu, lubo nie mieliśmy go co żałować.
 Conseil zapatrywał się na Ned-Landa, którh idąc naprzód, wprawną ręką zbierał co napotkał dobrego do jedzenia.
 — To może już i będziemy mieli dosyć — rzekł Conseil.
 — Hm — chrząknął — Kanadyjczyk.
 — Czy ci mało jeszcze? — pytał Conseil.
 — Te rośliny nie stanowią przecie obiadu — odpowiedział Ned — bo to dopiero jego koniec, wety; a gdzie zupa, gdzie pieszczeń?
 — To prawda — wtrąciłem — Ned obiecał nam kotlety, na które jakoś się nie ma.
 — Polowanie nasze — rzekł Ned — nie skończone jeszcze, bo się nawet i nie zaczęło. Cierpliwości! przecież spotkamy jakie zwierzę w pierzu lub sierści; nie w tem miejscu, to w innem.
 — A nie dziś, to jutro — dodał Conseil — bo nie trzeba się bardzo oddalać od brzegu; jabym nawet radził powrócić do łodzi.
 — Jakto, już? — zawołał Ned.
 — Mamy przecie wrócić nim noc za padnie — zauważyłem.
 — A któraż teraz jest godzina? — zapytał Kanadyjczyk.
 — Będzie najmniej druga — odpowiedział Conseil.
 — Jak też to czas prędko ubiega na lądzie! — zawołał Ned wzdychając.
 — Ruszajmy! — mówił Conseil.
 Zaczęliśmy więc wracać przez las, dopełniając nasze wiktuały: to kapustą palmową, którą trzeba było zbierać z pod wierzchołków drzew, to groszkiem