Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/228

 — Kapitanie! — zawołałem.
 Nie słyszał mnie.
 — Kapitanie! — powtórzyłem dotykając jego ramienia.
 — Ach! to pan — rzekł drgnąwszy i obracając się ku mnie. — No i cóż? powiodło się polowanie, nazbieraliście roślin?
 — Dobrze poszto wszystko — odparłem — ale na nieszczęście sprowadziliśmy za sobą gromadę dwunogich istot, których blizkość niepokojąca mi się zdaje.
 — Istot dwunogich?
 — Dzikich.
 — Dzikich! — rzekł kapitan ironicznie. — I cóż się pan dziwisz żeś spotkał dzikich, wstępując na jedną część kuli ziemskiej. A gdzież ich niema? A wreszcie, czy ci których dzikiemi pan nazywasz gorsi od innych?
 — Ależ kapitanie!…
 — Co do mnie, spotykałem ich wszędzie.
 — Więc jeśli pan nie chcesz przyjąć ich na pokładzie Nautilusa, to trzeba przedsięwziąść środki ostrożności.
 — Uspokój się pan, panie profesorze, niema się o co kłopotać.
 — Ale ich jest porządna gromada.
 — A ileż mniej więcej?
 — Najmniej stu.
 — Panie Aronnax — rzekł kapitan Nemo kładąc znów palce na klawisze — niech się tu zbiegną wszyscy krajowcy Papuazyi! Nautilus się ich nie obawia.
 Palce kapitana zaczęły przebiegać klawisze, ale uważałem że dotykał tylko czarnych, co dawało me-