Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/235

„proszę,“ odpowiedział mi. Zastałem kapitana pogrążonego w jakimś rachunku, w którym pełno było iksów i innych algebraicznych znaków.
 — Czy przeszkadzam — zapytałem grzecznie.
 — Rzeczywiście, zajęty jestem panie profesorze; ale zapewne ważne pobudki sprowadziły tu pana.
 — Bardzo ważne. Łodzie krajowców otoczyły nas, i zapewne za kijka minut najdzie nas kilkuset tych napastników.
 — Aa! — rzekł spokojnie kapitan Nemo — to oni przybyli na swoich pirogach?
 — Na pirogach.
 — A więc trzeba zamknąć wejście.
 — Ja też to chciałem powiedzieć.
 — To bardzo łatwo — rzekł kapitan i nacisnął guzik elektryczny, mający ponieść rozkaz odpowiedni.
 — To już i zrobiło się — rzekł po kilku chwilach. Nasza łódź jest w miejscu właściwem, a okna zamknięte. Przecież się pan nie obawiasz, aby ci panicze rozwalili ściany, którym nie mogły dać rady kule waszej fregaty.
 — Tego się nie obawiam kapitanie; ale jest inne niebezpieczeństwo.
 — A jakie panie Aronnax?
 — Jutro o tej samej godzinie trzeba będzie otworzyć okna dla odświeżenia powietrza w Nautilusie.
 — Ani słowa, skoro nasz statek oddycha jak skorupiak.
 — Więc jeśli wówczas Papuanie będą na platformie, to niewiem jak pan wzbronisz im wejścia.
 — To pan przypuszczasz, że wejdą na statek?
 — Pewny jestem tego