Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/239

 — Zabieramy się do drogi — rzekł.
 — Ach! — wykrzyknąłem lekko.
 — Kazałem otworzyć wejście na pokład.
 — A Papuanie?
 — Papuanie? — odpowiedział kapitan wzruszając nieco ramionami.
 — Gotowi wejść do wnętrza statku.
 — A to jak?
 — Przez wejście które pan każesz otwierać.
 — Panie Aronnax, niekoniecznie można wejść do Nautilusa choć otwory nie są zamknięte.
 Wytrzeszczyłem oczy na kapitana.
 — Pan mnie nie rozumie? — zapytał.
 — Nie rozumiem — odpowiedziałem.
 — No, to pan zobaczysz.
 Poszedłem ku głównym schodom. Już tam byli Conseil i Ned-Land i przyglądali się ciekawie co to będzie, gdy wejście zostanie otwarte; z zewnątrz słychać było wrzaski przeraźliwe i nawoływania.
 Gdy odsunięto pokrywy, pokazało się ze dwadzieścia strasznych postaci. Ale zaraz pierwszy krajowiec który położył rękę na poręczy schodów odrzucony został niewiem jaką siłą i uciekł krzycząc w niebogłosy, wyłamując się w kształty potworne. Dziesięciu innym, którzy wejść próbowali, to samo się stało.
 Conseil był zachwycony. Gwałtowniejszej natury Ned-Land nie mógł wytrzymać na miejscu, i rzucił się ku schodom. Ale gdy schwycił się poręczy, wywróciło go coś natychmiast.
 — Do tysiąca szatanów! — zawołał, piorun we umie uderzył!