Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/282

 — Czy tej? — spytał Conseil, wskazując na pyszny klejnot w szafce oszklonej.
 — Tej samej, i nie omylę się oceniając ją na dwa miliony…
 — Franków! — żywo dodał Conseil.
 — Tak, chciałem powiedzieć dwa miliony franków, a jednak kapitana nic ona nie kosztuje; poptostu poszedł i wziął.
 — Ba! — zawołał Ned-Land — my tak samo zrobimy podczas jutrzejszego spaceru. A może znajdziemy lepsze?
 — Wątpię — rzekł Conseil.
 — Czemużby nie?
 — Przypuśćmy że tak; lecz na co zdadzą ci się miliony na pokładzie Nautilusa?
 — Na pokładzie na nic — odpowiedział Ned-Land, ale gdzieindziej…
 — Oho. Gdzieindziej! — rzekł Conseil kiwając głową.
 — Bądź co bądź — wtrąciłem — kmotr Land ma słuszność. I jeśli kiedykolwiek zawieziemy do Europy, lub do Ameryki perłę wartości kilka milionów, wówczas zupewne chętniej uwierzą naszym opowiadaniom.
 — I ja tak myślę — rzekł Kanadyjczyk.
 — Wszystko to bardzo piękne — wtrącił Conseil, który rad zwracał się do nauczającej strony rozmowy — czy jednak te łowy pereł nie są niebezpieczne?
 — Nie — żywo odpowiedziałem — zwłaszcza jeśli się przedsięweźmie pewne środki ostrożności.
 — A cóż się rezykuje w tem rzemiośle? — spytał Ned-Land. Może połkniemy trochę wody morskiej?