Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/313

kazu kalifa Omara, ostatecznie i stanowczo zasypany został w roku 761 lub 762 przez kalifa Al-Mansora, który nie chciał dopuścić dowozu żywności dla zbuntowanego przeciw niemu Mohameda ben Abdalla. Podczas wyprawy egipskiej, wasz jenerał Bonaparte odszukał ślady tych prac w pustyni Suezu i zaskoczony przypływem morza, o mało jak Faraon nie zginął pod Harzarot, w tem samem miejscu gdzie na trzy tysiące lat przed nim obozował Mojżesz.
 — I cóż kapitanie; tego połączenia dwóch mórz które o dziewięć tysięcy kilometrów skróci drogę z Kadyksu do Indyi i którego nie odważyli się przedsiewziąć starożytni, dokonał p. Lesseps, i on wkrótce przemieni Afrykę w ogromną wyspę.
 — A tak, panie Aronnax, i masz prawo być dumnym ze swojego ziomka. Człowiek ten przynosi większy zaszczyt narodowi, niż najznakomitsi wodzowie! Jak tylu innych, rozpoczął dzieło od zawodów i przykrości; zwyciężył jednak to wszystko, ma bowiem geniusz silnej woli. I smutna rzecz pomyśleć, że to dzieło które powinnoby być międzynarodowem i wystarczyć do uświetnienia swojej epoki, powiedzie się jedynie dzięki energii jednego człowieka. A przeto cześć i sława panu Lesseps!
 — Tak, cześć i sława wielkiemu obywatelowi — przytwierdziłem zdumiony zapałem, z jakim mówił kapitan Nemo.
 — Na nieszczęście — dodał — nie mogę poprowadzić pana przez kanał Suezki, ale będziesz mógł zobaczyć Port-Said pojutrze, gdy wpłyniemy na morze Śródziemne.
 — Na morze Śródziemne — zawołałem.