Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/314

 — Tak, panie profesorze. Dziwi to pana?
 — Dziwi mnie to, że mamy tam być pojutrze.
 — Doprawdy?
 — Ależ tak, kapitanie; chociaż nie powinienbym już dziwić się niczemu, od czasu jak jestem na twoim pokładzie!
 — Z jakiego jednak powodu to zdziwienie?
 — Z powodu przerażającej szybkości, jaką chcesz pan nadać Nautilusowi, jeśli w ciągu dwóch dni ma opłynąć Afrykę, przylądek Dobrej Nadziei i pojutrze być na morzu Śródziemnem!
 — Ależ panie profesorze, któż ci mówił o obraniu drogi około przylądka Dobrej Nadziei?
 — A przecież jeśli Nautilus nie ma żeglować po lądzie lub powietrzu i przesuwać się nad międzymorzem…
 — Albo też pod niem, panie Aronnax.
 — Pod niem?
 — Niewątpliwie — spokojnie odpowiedział kapitan Nemo. — Oddawna przyroda zrobiła pod owym językiem ziemi to, co czynią dziś ludzie na jego powierzchni.
 — Jakto! miałoby istnieć przejście?
 — Tak jest, przejście podziemne, które nazwałem Arabian-Tunel. Zaczyna się ono pod Suezem a kończy w zatoce Peluzyjskiej.
 — Ależ to międzymorze składa się z samych piasków ruchomych.
 — Do pewnej tylko głębokości. Od pięćdziesięciu metrów napotyka się już grunt twardy, skalisty.
 — I przypadkiem odkryłeś pan to przejście? — spytałem coraz bardziej zdziwiony.