Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/465

wać — i jeżeli mam wszystko powiedzieć, zdaje mi się, że widzimy tu rzeczy, które Bóg chciał zakryć przed okiem człowieka.
 Ned miał słuszność: to było za piękne. Nagle odwróciłem się na krzyk Conseila.
 — Co się stało? — zapytałem.
 — Niech pan zamknie oczy! Niech pan nie patrzy!
 Mówiąc to, Conseil przyciskał silnie dłonią powieki.
 — Ale co ci jest mój chłopcze?
 — Jestem olśniony, oślepiony!
 Oczy moje zwróciły się mimowolnie na szybę, ale nie mogłem znieść pałającego w niej ognia.
 Zrozumiałem co zaszło. Nautilus zaczął posuwać się z wielka szybkością. Wszystkie spokojne blaski ścian lodowych, zmieniły się wówczas w płonące pręgi. Ognie tych niezliczonych dyamentów zlewały się w jedno. Nautilus pędzony swą śruba, płynął w pośród błyskawic.
 Wtedy klapy na szybach salonu zamknęły się, Trzymaliśmy wciąż dłonie na oczach, przenikniętych zupełnie temi współśrodkowemi światełkami, które krążą przed siatkówką, gdy promienie słoneczne zbyt silnie w nią uderzą. Potrzeba było pewnego czasu, by uśmierzyć wzburzenie naszego wzroku.
 Na koniec opuściliśmy ręce.
 — Dalibóg, nie byłbym nigdy temu uwierzył — rzekł Conseil.
 — A ja dotąd nie wierzę — odparł Kanadyjczyk.
 — Gdy powrócimy na ziemię — dodał Conseil, rozpieszczeni tylu cudami natury, cóż wtedy pomyślimy