Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/469

przetrwają nas zapewne. Zajmijmy się zatem wyborem zmiażdżenia lub uduszenia.
 — Co do uduszenia, kapitanie — odparłem — nie potrzebujemy się go obawiać; bo nasze rezerwoary są pełne.
 — Prawda — rzekł kapitan Nemo — ale nie dadzą nam więcej jak na dwa dni powietrza. Otóż dopiero trzydzieści sześć godzin jak jesteśmy zanurzeni w wodzie, a już zgęszczona atmosfera Nautilusa wymaga odświeżenia. Za czterdzieści ośm godzin nasz zapas zupełnie się wyczerpie.
 — A zatem kapitanie, wyswobodźmy się przed upływem czterdziestu ośmiu godzin.
 — Sprobujemy przynajmniej, przebijając otaczającą nas ścianę.
 — Z której strony? — zapytałem.
 — To nam sonda pokaże. Każę opuścić Nautilusa na spód kry, a moi ludzie opatrzeni w przyrządy nurkowe, będą rozbijać lodowiec z najcieńszego boku.
 — Czy można odsunąć osłony okien.
 — Bezpiecznie; wszak już nie płyniemy
 Kapitan Nemo wyszedł. Wkrótce rozlegający się świst dał mi poznać, że woda wchodziła do rezerwoarów. Nautilus opuszczał się powoli, i osiadł na lodzie w głębokości trzystu pięćdziesięciu metrów, na, jaką spód kry był zatopiony.
 — Moi przyjaciele — rzekłem — położenie nasze jest niebezpieczne, ale liczę na waszą odwagę i energię.
 — Panie — odparł Kanadyjczyk — nie pora to żebym miał pana nudzić mojemi skargami. Gotów jestem zrobić wszystko dla wspólnego ocalenia.