Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/503

doskonale, żem widział duży okręt, ściągnięty pod fale ramionami głowonoga.
 — Widziałeś to? — zapytał Kanadyjczyk.
 — Tak, Nedzie.
 — Własnemi oczami?
 — Na własne oczy.
 — I gdzież to, jeśli łaska?
 — W Saint-Malo — odpowiedział bez zmięszania się Conseil.
 — W porcie? — rzekł szydersko Ned-Land.
 — Nie, w kościele — odparł Conseil.
 — W kościele! — krzyknął Kanadyjczyk.
 — Tak, przyjacielu Nedzie. Byłto obraz wyobrażający właśnie taką mątwę.
 — Brawo! — zawołał Ned-Land, wybuchając śmiechem. — Wybornyś, Conseilu!
 — W istocie, Conseil ma słuszność — rzekłem. — Słyszałem o tym obrazie; ale przedmiot jego wzięty jest z legendy, a wiecie co trzymać należy o legendach ze stanowiska historyi naturalnej. Zresztą gdy idzie o potwory, imaginacya tak łatwo się błąka! Utrzymywano nietylko że te mątwy zdolne są pociągnąć okręt, ale niejaki Olaus Magnus, mówi o głowonogu na milę długim, podobnym raczej do wyspy niż zwierzęcia. Opowiadają także, że biskup z Nidrosu wystawił raz ołtarz na ogromnej skale; po skończeniu mszy, skała zaczęła się ruszać i wróciła do morza. Tą skałą była mątwa.
 — I to już wszystko? — zapytał Kanadyjczyk.
 — Nie — odrzekłem. Inny biskup, Pontoppidam z Berghem, mówił również o mątwie, po której cały pułk kawaleryi mógł defilować.