Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/508

mógłbym je skopijować w skróceniu na szybie. Zresztą posuwaliśmy się z umiarkowaną szybkością.
 Nagle Nautilus stanął. Raptowne uderzenie wstrząsnęło całym jego szkieletem.
 — Czyśmy osiedli na dnie — zapytałem.
 — W każdym razie — odrzekł Kanadyjczyk — podnieśliśmy się już, bo czuję kołysanie.
 Nautilus w istocie kołysał się, lecz nie posuwał. Ramiona jego śruby nie biły o fale. Po chwili, wszedł kapitan Nemo z swym porucznikiem.
 Nie widziałem go już od dawnego czasu. Wydawał się bardzo ponurym. Nie mówiąc nic do nas, nie widząc nas może, poszedł do szyby i powiedział porucznikowi parę wyrazów.
 Ten wyszedł. Wkrótce zamknęły się klapy; sufit zajaśniał. Zbliżyłem się do kapitana.
 — Ciekawa kolekcya mątw — rzekłem swobodnym tonem amatora, stojącego przed szklanną ścianą jakiego akwaryum.
 — W istocie, panie naturalisto — odparł; — zaraz też weźmiemy się z niemi w zapasy.
 Spojrzałem na kapitana, sądziłem żem go niedobrze usłyszał.
 — W zapasy? — powtórzyłem.
 — Tak panie. Śruba stanęła. Myślę że rogowe szczęki jednej z tych kałamarznic uwięzły w ramionach śruby, co nam przeszkadza płynąć.
 — I cóż pan zamierzasz zrobić!
 — Wznieść się na powierzchnię wody, i wymordować to całe robactwo.
 — Nie łatwe przedsięwzięcie.