Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/531

 Zresztą nie długo on gościł w tych uczęszczanych stronach. Posunął się do czterdziestego drugiego stopnia szerokości. Byłoto na wysokości Świętego Jana z Nowej Ziemi i Heart’s Content, gdzie przytyka koniec podatlantyckiej liny.
 Nautilus zamiast iść dalej na północ, zwrócił się ku wschodowi, jakby chciał postępować w kierunku tego telegraficznego łożyska, w którem spoczywa lina, i którego częste sądowania dały niezmiernie dokładny profil.
 Byłoto 17-go maja, kiedy w odległości około pięciuset mil od Heart’s Content, i głębokości dwóch tysięcy ośmiuset metrów, spostrzegłem leżącą na gruncie linę. Conseil nie uprzedzony o tem, wziął ją za ogromnego węża morskiego, i gotował się według zwyczaju swego klasyfikować. Wyprowadziłem zacnego chłopca z błędu, i chcąc go pocieszyć po tym zawodzie, opowiedziałem mu rozmaite szczegóły jej założenia.
 Pierwsza lina urządzoną została między rokiem 1857 a 1858; po przesłaniu jednak około czterystu telegramów, przestała działać. W roku 1863 inżynierowie sporządzili nową, wynoszącą trzy tysiące czterysta kilometrów, i ważącą cztery tysiące pięćset tonnów, która odpłynęła na sławnym Great-Eastern. Zamiar ten powtórnie się nie powiódł.
 Otóż 25-go maja, Nautilus zanurzony w głębokości trzech tysięcy ośmiuset trzydziestu sześciu metrów, znajdował się właśnie wtem miejscu, gdzie nastąpiło zerwanie, które zniweczyło całe przedsiewzięcie. Stało się to w odległości sześciuset trzydziestu ośmiu mil od brzegów Irlandyi. O godzinie drugiej po południu, spostrzeżono że komunikacya z Europą