Strona:Juljusz Verne-Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi (1897).djvu/532

ustała. Inżynierowie na statku, postanowili przed wyciągnięciem z wody przeciąć linę, i o jedenastej w nocy, uszkodzona część została wydobytą. Nawiązano i spojono końce, poczem napowrót ją zatopiono. Po kilku dniach jednak zerwała się znowu, i nie zdołano już wydostać jej z głębin oceanu.
 Amerykanie nie dali się jednak zniechęcić. Śmiały Cyrus Field, promotor przedsiewzięcia, ryzykujący na nie cały swój majątek, ogłosił nowe zapisy, które niezwłocznie zostały pokryte. Urządzono nowa linę w lepszych warunkach. Wiązka drutów przewodnich obwinięta w gutaperkę, osłoniętą została materacykiem z materyi włókienkowatych, zawartym w metalowem okuciu. Great-Eastern 13-go lipca 1866 roku wypłynął znowu na morze.
 Zakładanie dokonywało się pomyślnie. Zdarzył się jednak następujący wypadek. Spostrzeżono parę razy przy rozwijaniu liny świeżo powbijane w nią gwoździe, widocznie w celu żeby uszkodzić jej rdzeń. Kapitan Anderson, oficerowie okrętu, inżynierowie — zebrali się i ogłosili, że jeśli winny schwytany zostanie na pokładzie, bez sądu wrzucony będzie do morza. Odtąd zbrodnicze to pokuszenie już się nie powtórzyło.
 Dwudziestego trzeciego lipca Great-Eastern znajdował się już tylko o ośmset kilometrów od Nowej Ziemi, gdy zatelegrafowano mu z Irlandyi wiadomość o zawartym między Austryą i Prusami rozejmie, po bitwie pod Sadową. W dniu 27-ym dostrzegł wśród mgły port Heart’s Content. Przedsięwzięcie zostało szczęśliwie dokonane; a pierwszą depeszą, młoda Ameryka przestała starej Europie te madre, tak rzadko