Strona:Juljusz Verne-Dzieci kapitana Granta.djvu/091

Skłonił on lekko głowę i wyrzekł kilka wyrazów, których ani major, ani jego przyjaciel zrozumieć nie mogli.
 Wtedy Patagończyk, popatrzywszy z uwagą na cudzoziemców, inną odezwał się mową — lecz i tej podróżni nie rozumieli. Jednakże Glenarvana uderzyły niektóre wyrażenia, jakich używał nieznajomy. Wyrazy te zdawały się hiszpańskiemi, o ile lord znał kilka bardziej używanych słów tego języka.
 — Espanol? — zapytał.
 Patagończyk dał głową znak potwierdzający.
 — Brawo! — zawołał major. — Nasz przyjaciel Paganel rozmówić się z nim potrafi — jak to dobrze się stało, że mu przyszła ochota uczyć się po hiszpańsku!
 Wezwano Paganela. Przybiegł natychmiast i z francuską prawdziwie uprzejmością powitał Patagończyka, jakkolwiek ten nie zdawał się bynajmniej poznawać na tej grzeczności. W kilku wyrazach objaśniono uczonego geografa, o co rzecz idzie.
 — Wybornie! — odpowiedział — i dla wyraźniejszego wymawiania otwierając szeroko usta, rzekł:
 — Vos sois um homem de bem. (Jesteś dzielnym człowiekiem). — Krajowiec wytężył słuch i uwagę, lecz nic nie odpowiedział.
 — Nie rozumie widać — rzekł geograf.
 — Może nie dobrze wymawiasz? — powiedział major.
 — Być może! Do licha z tym przeklętym akcentem!
 I na nowo Paganel powtórzył swój komplement, z tym samym znów skutkiem.
 — Spróbuję powiedzieć co innego — rzekł i zaczął wolno, poważnie następujące wymawiać wyrazy:
 — Sem duvida, um Patagao? (Zapewne jesteś Patagończykiem?)
 Krajowiec milczał jak przedtem.
 — Dizeime! (Odpowiedz!) — odezwał się znowu Paganel.
 Patagończyk milczał, jak skała.
 — Vos compriendeis? — (Czy rozumiesz) — wrzeszczał, Paganel, co mu sił starczyło.
 Widocznie Indjanin nie rozumiał, bo odpowiedział, ale po hiszpańsku:
 — No comprendo. (Nie rozumiem).
 Teraz znowu Paganel był zaskoczony; szybkim ruchem zsunął okulary z czoła na oczy i, kręcąc się z niepokojem, powtarzał:
 — Niech mnie licho porwie, jeśli rozumiem ten bełkot piekielny; to zapewne — po araukańsku.
 — Mylisz się — rzekł lord Glenarvan — ten człowiek z pewnością odpowiadał ci po hiszpańsku. — I zwracając się do Patagończyka, powtórzył raz jeszcze pytanie: — Espanol?
 — Si, si! (Tak, tak!) — odpowiedział krajowiec.