Strona:Juljusz Verne-Dzieci kapitana Granta.djvu/228

 Paganel rozpędził swój język, jakby go nigdy nie miał zatrzymać. Wymowny sekretarz Towarzystwa Geograficznego przestał być panem siebie — mówił i mówił, gestykulując do upadłego i wywijając widelcem, co siedzącym obok niego groziło niemałem niebezpieczeństwem. Nakoniec grom oklasków przytłumił głos jego i udało mu się nareszcie zamilknąć.
 Po takiem wyliczeniu osobliwości australijskich, nikt nie myślał prosić o więcej, tylko major nie mógł się powstrzymać, żeby go, nie zapytać głosem spokojnym:
 — I to już wszystko?
 — Otóż nie, nie wszystko! — odparł uczony z nową gwałtownością.
 — Jakto? — spytała zaciekawiona lady Helena. — Czyż jest jeszcze w Australji coś więcej osobliwego?
 — Tak, pani, jej klimat przewyższa swemi dziwactwami wszystko, co ona wydaje.
 — Naprzykład? — zawołano.
 — Nie mówię o własnościach higjenicznych klimatu australijskiego, tak obfitującego w tlen, a ubogiego w azot; niema tu wiatrów wilgotnych, bo wieją wzdłuż wybrzeży; niema też wielu chorób, np. tyfusu, odry i cierpień chronicznych.
 — Jednakże i to korzyść niemała — rzekł Glenarvan.
 — Bezwątpienia, lecz ja nie o tem mówię — odpowiedział Paganel. — Tutaj klimat ma pewną własność... nieprawdopodobną.
 — Jaką? — zapytał John Mangles.
 — Nie uwierzycie nigdy!
 — Uwierzymy! — zawołali zaciekawieni słuchacze.
 — Zatem jest on...
 — Czemże?
 — Moralizatorem.
 — Jakto moralizatorem?
 — Tak jest — odpowiedział uczony, pełnym przekonania głosem — tak, moralizatorem. Tutaj powietrze nie psuje ani kruszców, ani człowieka. Tutaj atmosfera czysta i sucha bieli wszystko prędko, i płótno, i dusze. I w Anglji dobrze zauważono zalety tego klimatu, kiedy postanowiono wysyłać do tego kraju ludzi potrzebujących poprawy.
 — Jakto? Czy ten wpływ rzeczywiście daje się zauważyć? — spytała lady Glenarvan.
 — Tak, pani, równie na zwierzętach, jak i na ludziach.
 — I pan nie żartuje?
 — Nie żartuję. Konie, bydło tutejsze odznaczają się znakomitą łagodnością. Zobaczy to pani.