Strona:Juljusz Verne-Dzieci kapitana Granta.djvu/365

2500 stóp wysokości. Góra ta posiadała kształt dziwny: jakby skrzywiony profil małpiej twarzy, osadzony na wygiętej szyi. Była to Pirongia, góra leżąca na samym trzydziestym ósmym równoleżniku, jak wskazywała mapa.
 O wpół do pierwszej Paganel zauważył, że wszystkie skały skryły się już pod wodę.
 — Wyjąwszy jednej — rzekła lady Helena.
 — Której, pani? — zapytał Paganel.
 — Oto tej — odparła lady Helena, wskazując punkt czarny w odległości mniej więcej mili.
 — To prawda! — rzekł Paganel. — Uważajmyż dobrze, gdzie ona leży, żeby o nią nie uderzyć, gdy się schowa pod wodę.
 — Leży zupełnie nawprost północnego krańca góry; Wilsonie, uważaj, aby ją ominąć.
 — Dobrze, kapitanie — odparł Wilson, napierając na drygawkę z całych sił.
 W pół godziny upłynęli jeszcze z pół mili; ale dziwna rzecz, punkt czarny ciągle wystawał nad wodą.
 John zaczął mu się bacznie przyglądać, ażeby zaś lepiej widzieć, wziął perspektywę od Paganela.
 — To nie jest skała — rzekł, przypatrzywszy się dobrze — to coś pływającego; wznosi się i opada z falą.
 — Może kawał masztowizny z Macquarie — odgadywała lady Helena.
 — Nie — rzekł Glenarvan — żadna część okrętu nie mogłaby popłynąć tak daleko.
 — Poczekajcie! — zawołał John. — Już wiem! To czółno.
 — Czółno brygu! — rzekł Glenarvan.
 — Tak milordzie, czółno brygu, do góry dnem wywrócone!
 — Nieszczęśliwi — krzyknęła lady Helena — zginęli!
 — Tak, pani — rzekł John — i musieli zginąć, bo pomiędzy temi skałami, na morzu wzburzonem i w noc ciemną, narażali się na śmierć niezawodną.
 — Niech się Bóg zlituje nad nimi! — szepnęła Marja Grant.
 Wszyscy milczeli chwil kilka. Patrzyli na ten słaby statek, do którego się zbliżali. Przewrócił się widocznie o cztery mile od brzegu i zapewne nikt z tych, którzy na nim byli, nic ocalał.
 — Ale to czółno może się nam przydać — rzekł Glenarvan.
 — Zapewne — odparł John. — Wilsonie, skieruj tratwę ku niemu.
 Zmieniono kierunek, ale wiatr przycichał i zaledwie około godziny drugiej zbliżono się do łodzi. Mulrady, stojąc na przodzie tratwy, nie dopuścił uderzenia jej o czółno, do którego bokiem dotarła.
 — Czy jest co w niem? — pytał John Mangles.
 — Nic niema, a burty są strzaskane — rzekł Mulrady.