Strona:Juljusz Verne-Dzieci kapitana Granta.djvu/397

 — Nie wiem — odpowiedział po chwili milczenia.
 — Powiedz — mówił z naciskiem Kai-Kumu — czy twoje życie warte życia naszego Tohonga?
 — Niewarte — odpowiedział Glenarvan. — Pomiędzy swymi nie jestem ani naczelnikiem, ani kapłanem.
 Paganel osłupiał na taką odpowiedź i patrzył z głębokiem zdziwieniem na Glenarvana.
 Kai-Kumu zdawał się również zdziwiony.
 — A zatem powątpiewasz? — zapytał go znowu.
 — Nie wiem — powtórzył Glenarvan.
 — Więc twoi nie przystaną na zmianę naszego Tohonga za ciebie?
 — Za mnie jednego nie przystaną — odpowiedział Glenarvan — ale za nas wszystkich, to może.
 — U nas — odrzekł Kai-Kumu — idzie głowa za głowę.
 — Zaproponuj im te dwie kobiety wzamian za kapłana — mówił Glenarvan, wskazując lady Helenę i Marję Grant.
 Lady Helena chciała zbliżyć się do męża, ale major zatrzymał ją.
 — Te dwie damy — mówił Glenarvan, pochylając się z uszanowaniem przed lady Heleną i Marją Grant — zajmują w swoim kraju wysokie stanowisko.
 Wojownik spojrzał zimno na więźnia. Po jego ustach przebiegł złośliwy uśmiech, ale powstrzymał go i, miarkując głos, mówił:
 — Przeklęty Europejczyku! Czy sądzisz, że oszukasz Kai-Kumu kłamstwem? Czy myślisz, że moje oczy nie umieją czytać w sercach?
 A wskazując na lady Helenę, zawołał:
 — To twoja żona!
 — Nie, to moja! — krzyknął Kara-Tere i, rozpychając więźniów, oparł rękę na ramieniu lady Heleny, zbladłej pod tem dotknięciem.
 — Edwardzie! — jęknęła nieszczęśliwa kobieta, straciwszy przytomność.
 Glenarvan, nie wymówiwszy ani słowa, podniósł rękę; rozległ się wystrzał i Kara-Tere legł nieżywy.
 Na huk strzału wybiegł z szałasów tłum krajowców, twierdza napełniła się w jednej chwili. Sto rąk podniosło się na nieszczęśliwych; wyrwano rewolwer z ręki Glenarvana.
 Kai-Kumu dziwnym wzrokiem spojrzał na niego i, zasłaniając jedną ręką zabójcę, drugą powstrzymał tłum, rzucający się na Europejczyków.
 — Tabu! Tabu! — zawołał głosem potężnym.
 Słowa powyższe powstrzymały tłum przed Glenarvanem i jego towarzyszami, osłoniętymi chwilowo jakąś siłą nadmierną. W kilka chwil potem odprowadzono ich do Ware-Atona, mającego służyć im za więzienie. Nie było jednak pomiędzy nimi Roberta i Paganela.