Strona:Juljusz Verne-Dzieci kapitana Granta.djvu/453

 — Masz pan słuszność — odparł John Mangles — a jednak nie jesteśmy przy oświetlonym brzegu. Ot — zawołał po chwili — i drugi ogień! I to na brzegu! Patrzcie, porusza się! Zmienia miejsce!
 John nie mylił się. Ukazał się istotnie nowy ogień, który zdawał się to gasnąć, to znów płonąć jaśniej.
 — Wyspa zatem jest zamieszkała — odezwał się Glenarvan.
 — Zapewne przez dzikich — odpowiedział Paganel.
 — W takim razie nie możemy pozostawić na niej Ayrtona.
 — W żaden sposób — potwierdził major. — Byłby to zanadto zły podarunek nawet dla dzikich.
 — Poszukamy jakiej innej wyspy — rzekł na to Glenarvan, nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu wobec uwagi Mac Nabbsa. Obiecałem Ayrtonowi wolność i muszę dotrzymać obietnicy.
 — W każdym razie strzeżmy się — dodał Paganel. — Zelandczycy mają zwyczaj oszukiwać okręty ruchomemi ogniami, jak niegdyś mieszkańcy Kornwalji; a mieszkańcy Marji Teresy mogą znać ten podstęp.
 — Jutro o wschodzie słońca — rzekł John — będziemy wiedzieli, czego się trzymać.
 O jedenastej podróżni i John wrócili do kajut. Na dziobie okrętu przechadzała się po pokładzie straż, na rufie tylko sternik był przy rudlu.
 Marja i Robert wyszli w tej chwili na pokład. Oparci o poręcz, spoglądali smutno na błyszczące fosforycznie morze i smugę światła, ciągnącą się za Duncanem. Marja myślała o przyszłości Roberta, on o przyszłości siostry — a oboje zarazem o ojcu. Czy żyje ten ukochany ich ojciec, czy też trzeba się go już wyrzec? Ale jakże żyć bez niego? Co się stanie z nimi i coby już się stało dotychczas, gdyby nie lord Glenarvan i jego żona!
 Chłopczyna, dojrzały pod wpływem nieszczęścia, odgadywał myśli siostry. Ujął ją za rękę i rzekł:
 — Mary, nie trzeba nigdy rozpaczać; przypomnij sobie, jak nas uczył nasz ojciec: „Odwaga wszystko zastąpi na ziemi”. Miejmy więc tę odwagę, która go wynosiła nad innych. Dawniej tyś pracowała na mnie; teraz ja na ciebie będę pracował.
 — Kochany Robercie! — szepnęła młoda dziewczyna.
 — Muszę ci coś powiedzieć — mówił Robert — ale nie będziesz się gniewała, Mary?
 — I za cóż miałabym się gniewać, dzieciaku?
 — I pozwolisz mi na to, czego pragnę?
 — O czem mówisz? — zapytała Marja z niepokojem.
 — Siostrzyczko, ja będę marynarzem...