Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/032

dzieć! Wyszedłem z pokoju zrozpaczony. Przyjdzie mi więc jechać razem do tego przeklętego krateru.
 Postanowiłem rozmówić się z mą narzeczoną. Co też ona mi powie? Idąc drogą paliłem fajkę, gdy naraz spostrzegłem ją.
 — Małgosiu! — zawołałem zdaleka.
 Zmieszana trochę, że tak przy ludziach na nią wołam, podeszła do mnie.
 — Mój drogi Axelu, — wyszeptała zarumieniona: — co się stało?
 Opowiedziałem jej o zamiarach mego stryja, sądząc, że wybuchnie rozpaczą i nie pozwoli mi jechać.
 Tymczasem moja narzeczona odpowiedziała natychmiast:
 — Ach, Axelu, to będzie bardzo piękna podróż!
 Zdziwiłem się ogromnie.
 — Tak, mój drogi, to bardzo piękna podróż z takim uczonym, jak twój stryj!
 — Jakto? — spytałem, — nie zatrzymujesz mnie nawet?
 — Naturalnie, gotowam i sama wam towarzyszyć, o ile nie będę dla was przeszkodą.
 — Mówisz na serjo?
 — Mówię zupełną prawdę!