Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/036

bez przerwy. Rozmawiała z wielkim spokojem i rozwagą.
 Drażnił mnie ten jej spokój. Wolałbym, żeby rozpaczała, płakała.
 Nakoniec gdy ostatni przedział walizy został napakowany, wszedłem do przedpokoju.
 W dniu tym zebrało się mnóstwo robotników i kupców.
 — Czy pan oszalał? — pytała mnie Marta.
 Zrobiłem ruch twierdzący.
 — I zabiera panicza ze sobą?
 Tożsamo potwierdzenie.
 — I dokąd to?
 Wskazałem jej ręką wnętrze ziemi.
 — Do piwnicy? — krzyknęła stara kobieta.
 — Nie, — odpowiedziałem. — jeszcze głębiej.
 Przyszedł wieczór, nie miałem pojęcia o upływającym czasie.
 — Jutro rano o szóstej wyjeżdżamy, — odezwał się do mnie profesor.
 O godzinie dziesiątej rzuciłem się na łóżko, jak nieruchoma masa.
 Podczas nocy opadła mnie trwoga. Śniłem o przepaściach, miałem dużą gorączkę.
 Czułem się ciągnionym przez profesora, pogrzebanym.