Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/109

 Drżałem na myśl zabłądzenia w głębi tego labiryntu.
 Pomimo, że droga była bardzo uciążliwa, cieszyłem się na myśl, że zbliża mnie do powierzchni ziemi.
 Była to nadzieją, która podtrzymywała moje siły fizyczne i moc ducha.
 W południe zmienił się trochę wygląd galerji. Ujrzałem w blasku latarki elektrycznej skały, oblane lawą.
 Byliśmy w pełnej epoce silorjańskiej, której nazwa powstała od ludu celtyckiego Silorów.
 — Ach! — zawołałem w podziwie, aż zwróciłem na siebie uwagę idącego w milczeniu stryja.
 — Co ci się stało? — spytał.
 — Proszę patrzeć! — rzekłem, — oto przybyliśmy do źródeł z okresu, kiedy ukazały się pierwsze rośliny i pierwsze zwierzęta!
 — Tak myślisz?
 — Ależ proszę patrzeć!
 Zmusiłem profesora do przytknięcia lampki do gruntu galerji.
 Czekałem na okrzyk z jego strony, ale nie wyrzekł ani słowa i szedł dalej. Czy zrozumiał mnie, czy nie? Może nie chciał mi przyznać racji przez miłość własną, jako stryj