Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/118

 Podziękowałem stryjowi, całując mu ręce.
 — Tak, — mówił on, — łyk wody ostatni! Czy słyszysz? ostatni! Chowałem go na dnie mego naczynia do końca!
 Dwadzieścia a może i sto razy chciałem wypić. Ale nie uczyniłem tego, Axelu, schowałem go dla ciebie.
 — Stryju mój! — szeptałem wzruszony, podczas gdy duże łzy padały z moich oczu.
 — Tak, moje dziecko, wiedziałem, że gdy tu zajdziemy upadniesz na pół martwy i zachowałem dla ciebie tę kroplę.
 — Dziękuję! dziękuję! — zawołałem.
 Odzyskałem siły po wypiciu tego łyka wody.
 Mogłem już mówić.
 — Teraz więc, — rzekłem do stryja, — kiedy zabrakło nam wody, musimy wracać do domu.
 Podczas kiedy mówiłem, stryj jakby unikał mojego wzroku, spuszczał głowę i milczał.
 — Trzeba wracać! — zawołałem — aby tylko Bóg nam dodał siły do wdrapania się na wierzchołek.
 — Powrócić! — powiedział profesor.
 — Tak wracać! I to w tej chwili!
 Zaległo milczenie.
 — A więc, Axelu, — zaczął profesor