Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/129

cał mi uciekające już życie. Piłem bez wytchnienia, bez odczucia smaku.
 Po chwili rozkoszowania się wodą, wykrzyknąłem:
 — Ależ to jest woda żelazista!
 — Wyborna na żołądek — odparł stryj. — ma w sobie znaczną ilość składników mineralnych.
 Oto podróż pożyteczna bez jeżdżenia do Spa albo Toeplitz.
 — Ach! jak to dobrze!
 — Ja sądzę. Woda pompowana z podziemi, z takiej głębokości, ma smak atramentu, ale nie jest wcale zła.
 — Wspaniałe źródło, wynalezione przez Jana. Proponuję, żeby dać jego imię temu źródłu.
 — Dobrze! — zawołałem radośnie.
 I dano natychmiast nazwę źródłu: „Źródło Jana“.
 Przewodnik przyjął to spokojnie do wiadomości. Napiwszy się wody, usiadł spokojnie w swym kącie.
 — Teraz zwróciłem uwagę — trzeba tę wodę, zachować nie dopuścić do jej zniknięcia.
 — Poco? — odpowiedział stryj — uważam to źródło za niewyczerpane.
 — Co to szkodzi! Napełnijmy nasze naczynia, a potem postarajmy się zatkać otwór.