Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/136

 — Podróżujemy pod oceanem Atlantyckim.
 — Doskonale.
 — I w tej chwili jest burza na morzu i parowce nachylone są nad naszemi głowami.
 — To być może.
 — I wieloryby uderzają ogonami o mury naszego więzienia.
 — Bądź spokojny, Axelu, nie zwalą na nas murów.
 Ale wróćmy do naszych obliczeń. Jesteśmy na południo-zachodzie, o 85 mil od Sneffels, i według moich poprzednich notatek o 16 mil od ziemi w głąb.
 — Szesnaście mil w głąb! — wykrzyknąłem.
 — Z pewnością.
 Ależ to olbrzymia granica! Taką więc jest skorupa, otaczająca naszą ziemię!
 — Nie mówię, że nie jest gruba!
 — I tutaj, według prawa o poziomie temperatury, powinno być ciepła z 1500 stopni.
 — Powinno być, mój chłopcze.
 — I cały ten granit powinienien znajdować się nie w stanie stałym, lecz płynnym.
 — Widzisz, że tak nie jest i że teorje nie odpawiadają rzeczywistości.