Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/155

 Nade mną, nachylony był stryj, wypatrujący we mnie iskierki życia.
 Za pierwszem mojem westchnieniem wziął mnie za rękę, za pierwszem zaś spojrzeniem wydał okrzyk radości.
 — Żyje, żyje! — wykrzyknął.
 — Tak, — odpowiedziałem słabym głosem.
 — Moje dziecko, — rzekł do mnie stryj, tuląc mnie do swej piersi — jesteś ocalony.
 Byłem przejęty do żywego tkliwem brzmieniem jego głosu i staraniami, jakiemi mnie otaczał.
 Ale trzeba było aż takiego przejścia, żeby ujawniły się w profesorze ukrywane dotąd dla mnie uczucia.
 W tej chwili nadszedł przewodnik. Zobaczył dłoń moją w dłoni stryja i żywe jego oczy zabłysły radością.
 — Dzień dobry! — powiedział.
 — Dzień dobry, Janie, dzień dobry, — szepnąłem do niego. — A teraz, mój stryju, powiedz mi, gdzie jesteśmy?
 — Jutro, Axelu, jutro, dziś jesteś zbyt osłabiony; owiązałem ci głowę bandażem, którego nie można naruszać. Śpij teraz, mój chłopcze, a jutro powiem ci wszystko.
 — Ale chciałbym wiedzieć przynajmniej która godzina i jaki dziś dzień?
 — Jedenasta godzina w nocy, niedziela,