Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/164

 — Weź więc mnie, Axelu, pod rękę i chodźmy nad brzegi tej wody.
 Wziąłem go pod ramię i rozpoczęliśmy wędrówkę po wybrzeżu.
 Na lewo znajdowały się skały, nagromadzone jedne na drugie.
 U podnóża spadały w dół ogromne i burzliwe fale morskie, tworząc wspaniałe wodospady.
 Gdzieniegdzie ukazywały się małe obłoczki i para, świadcząc o znajdujących się tam gorących źródłach. W innem miejscu zaś cicho płynęły strumyki, szemrząc delikatnie i przelewając się przez napotkane kamienie.
 Pomiędzy temi strumykami zauważyłem i naszego wiernego towarzysza podróży, wypływającego ze źródła Jana,
 W padał on w morze, ginąc w niezmierzonej równinie wód.
 — Szkoda, nie będziemy go już mieli,— odezwałem się z westchnieniem.
 — Ba, — odpowiedział profesor, — ten, czy inny, czyż to nie wszystko jedno?
 Uznałem tę odpowiedź za bardzo niewdzięczną.
 Ale w tejże chwili uwaga moja zwróciła się na niespodziewany widok.
 O pięćset kroków od nas, na wysokiem wzniesieniu rozciągał się wysoki, gęsty