Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/187

 Powiedziałem o tem stryjowi, który zgodził, się na to.
 Koło godziny czwartej, Jan powstał, znów wdrapał się na maszt i obserwował.
 Postać jego nie zdradzała zainteresowania, ale oko wlepione miał w jeden punkt
 — Zobaczył coś, — rzekł profesor.
 — I ja tak myślę.
 Jan zeszedł, potem wyciągnął rękę w stronę południową, mówiąc:
 — Pagórek.
 — Czy tam? — spytał stryj — Tam! — odpowiedział.
 Stryj ujął lunetę i przyglądając się przez chwilę, zawołał:
 — Tak! tak!
 — Co stryj tam zobaczył?
 — Jakąś wypukłość, olbrzymią, wynurzająca się z fal.
 — Znowu może jakiś potwór?
 — Być może.
 — A więc uciekajmy stąd na zachód, żeby się nam znów co nie przytrafiło.
 — Możemy jechać, jak jedziemy!
 Obróciłem się do Jana. Siedział nieporuszony, jak zwykle.
 Im bardziej zbliżaliśmy się do mniemanego potwora, tem bardziej pagórek wzrastał.