Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/223

 Stryj mój wziął aparat, Rumkorffa, tratwę uwiązaliśmy na brzegu i cała nasza trójka wyruszyła na oględziny galerji.
 Weszliśmy w głąb z łatwością, ale po pewnym czasie, olbrzymi głaz zagrodził nam dalszą drogę.
 — Przeklęta skała! — zakrzyknąłem w złości, widząc się zatrzymanym przez nieprzewidzianą przeszkodę.
 Szukaliśmy przejścia na lewo i na prawo, u góry i u dołu, ale na próżno. Nie było żadnego wyjścia.
 Doznałem wielkiego rozgoryczenia i nie mogłem uwierzyć, żeby istniała taka przeszkoda. Nachylałem się, patrzałem u dołu skały. Nic!
 Jan z lampą w ręku wyszukiwał też jakiegośkolwiek otworu, ale i jego poszukiwania było bezowocne.
 Trzeba było rozstać się z nadzieją przejścia przez tę skałę.
 Usiadłem na ziemi, stryj mój chodził wielkiemi krokami wokół głazu.
 — A więc, jak Saknussem przeszedł? — krzyknąłem,
 — Rzeczywiście, — rzekł stryj — czyżby był zatrzymany przez ten głaz?
 — Nie! nie! — zawołałem z żywością Tu nie było pewnie tego głazu.