Strona:Juljusz Verne-Podróż podziemna.pdf/228

nia ziemi w tym gruncie, pełnym otworów. Przepaść otwarła się, a morze, zamienione w potok, wciągnęło nas w ten niezgłębiony otwór.
 Czułem, żeśmy zgubieni.
 Przeszło tak parę godzin. Wzięliśmy się za ręce i trzymaliśmy się rozpaczliwie tratwy, aby nie być wyrzuconym siłą fal do tej głębi.
 Najstraszliwszy huk rozlegał się, gdy padały ściany galerji.
 Otwierała się w ten sposób droga Arne Saknussema przed nami.
 Ale zamiast ją utorować wyłącznie dla siebie, pociągnęliśmy za sobą całe morze.
 Posępne myśli rodziły się w moim umyśle.
 Wokoło ciemno było bardzo, ostatni bowiem nasz przyrząd elektryczny w skutek gwałtowności upadku rozbił się i zniszczył. O zapaleniu pochodni w tych warunkach nie było mowy, wiatr dął straszliwie, wprost, jakby kto smagał biczem po twarzy.
 Byłem więc mocno zdziwiony zobaczywszy nagle przed sobą światło.
 Zręczny przewodnik zdołał jakoś zapalić latarnię i jak tylko światełko zajaśniało w ręku Jana, można było zaobserwować przepaścistość głębi.