Strona:Juljusz Verne-Zielony promień.djvu/012

rozumienia a w końcu uszczęśliwić ją przez wydanie za mąż.
 Jeżeli mamy wierzyć braciom, czyli raczej jeżeli przysłuchamy się rozmowie którą oni prowadzą siedząc w salonie zamku Hellenburg, to możnaby sądzić że już znaleźli człowieka na którego można by włożyć ten przyjemny obowiązek.
 — A tak bracie Sebie, Helena spaceruje, przemówił drugi skoro burgrabia opuścił pokój.
 — Tak, bracie Samie, Helena przechadza się ale teraz godzina piąta, zaraz powinna wrócić do domu.
 — A gdy powróci?...
 — Sądzę, bracie Samie, że będzie pora pomówić z nią poważnie.
 — Za kilka tygodni, bracie Sebie córka nasza kończy osiemnaście lat.
 — Ona dosięgnie lat Dyany-Vernon, czyż nie tak, bracie Samie? a mówiąc prawdę jest taka piękna jak i bohaterka z Rob-Roya.
 — Tak, to prawda, lecz elegancyą swoich manier...
 — Przymiotami swego umysłu...
 — Ona bardziej przypomina Dyanę Vernon niż Florę Mak-Iwor wspaniałą heroinę Wewerleya. I dumni ze znajomości swoich pisarzów narodowych, bracia zaczęli przeglądać wszystkie bohaterki ze znanych romansów, lecz podług ich mniemania, żadna nie mogła się mierzyć z panną Campbell pod względem doskonałości moralnej i fizycznej.
 — Bracie Sebie, ona jest jakby młodociany krzew różany który cokolwiek zaprędko wystrzelił w górę