Strona:Juljusz Verne-Zielony promień.djvu/024

promienia rozprasza wszelkie uprzedzenia i wszelkie kłamstwo.
 Należy przebaczyć młodej szkotce ten poetyczny zabobon: on pomimo jej woli zmartwychwstał w jej duszy przy czytaniu artykułu „Morning-Post“.
 Wysłuchawszy słowa artykułu, bracia Sam i Seb spojrzeli po sobie szeroko otwartemi oczyma. Do tej pory żyli na świecie nie podejrzywając że istnieje jaki „Zielony promień“, a nawet i teraz pomyśleli sobie że możnaby i dalej wygodnie żyć bez zaznajomienia się z tym promieniem. Lecz nie takie było zdanie miss Campbell; jej w tej chwili zdawało się, że jednem z głównych zadań życia było, żeby widzieć to zjawisko.
 — Więc to to jest „Zielony promień“! — przemówił od okna Sam, kiwając głową.
 — I jego to chcesz zobaczyć? — dodał Seb.
 — Tak, jego chcę zobaczyć za wujów pozwoleniem, i to jak najprędzej!
 — A potem, gdy go zobaczysz?...
 — Jak go już zobaczę, to wtedy wznowimy rozmowę o panu Arystobulusie Ursyklosie.
 Bracia Sam i Seb spojrzeli na siebie i widać zrozumieli się wzajemnie.
 — Cóż, przyjrzymy się Zielonemu promieniowi — rzekł jeden z braci.
 — Bez straty czasu — dołożył drugi.
 I obaj bracia podniósłszy się z siedzenia zabierali się do otworzenia okna, gdy miss Campbell zatrzymała ich.
 — Poczekajcie, zawołała, — trzeba poczekać do zachodu słońca.