Strona:Juljusz Verne-Zielony promień.djvu/091

oczach przybierały odcień zielony: niebo stało się zielone, skały były zielone, nawet woda i wino przybrały kolor zielony i podobne były do piołunówki.
 — Miss Campbell — powiedział razu jednego Sinclair — i wy, panowie Melwilowie, raczcie mnie posłuchać. Mnie się zdaje, że zważywszy wszystkie okoliczności, przyjdziemy do wniosku, że aby widzieć „Zielony promień“, nie powinniśmy dłużej mieszkać w Obanie.
 — A kto wymyślił ten przyjazd tutaj? — rzekła miss Campbell, patrząc chmurnie na sprawców.
 — Tu, ciągnął dalej malarz — nie widzimy przed sobą horyzontu morskiego, i dlatego zmuszeni jesteśmy jeździć na wyspę Seil, narażając się na spóźnienie na właściwą chwilę.
 — Oczywiście! — rzekła miss Campbell. Prawdę mówiąc, ja zupełnie nie rozumiem dlaczego wujowie wybrali właśnie Oban — to okropne miejsce, do naszych spostrzeżeń... lepiej przenieśmy się na Seil.
 — Kochana Helenko, — szepnął Sam, niewiedząc co na to powiedzieć. Myśleliśmy...
 — Miss Campbell — rzekł — zdaje mi się, że pani możesz coś lepszego zrobić, niż przesiedlać się na wyspę Seil.
 — Udziel nam swoich planów, panie Sinclair, a jeżeli pan wymyśliłeś co dobrego, to wujowie nie zaniedbają pójść za pańską radą.
 Na to bracia Melwill ukłonili się młodemu człowiekowi równocześnie i nigdy ich podobieństwo między sobą nie było tak widocznem, jak w tej chwili.