Ta strona została uwierzytelniona.
Frontignac.
- Odmawiam bez wahania.
Ewelina.
- O Stanisławie! ty mię już nie kochasz! tak... tyś mię nigdy nie kochał!
Frontignac (dramatycznie)
- Ewelino! cóżeś wyrzekła!?... Nie wahasz się zranić to biedne serce, które zawsze wiecznie do ciebie należy... (n.s.) Oj — coś się nie klei, lepiej szło przed chwilą z tamtą. (głośno — wybuchając) Nie kocham cię!... Nie kochać ciebie! Ja jej nie kocham!
Ewelina.
- Drogi Stanisławie!.. Tak, to lubię!
Frontignac.
- Gdzież spotkałbym oczy tak piękne, tak
